تا چون گلم آسایش دامن از مشتاق اصفهانی رباعی 213

1 ای باد بگو آن شه رعنا پسران را سر خیل بتان خسرو زرّین‌کمران را

2 ناخن زن داغ دل ارباب محبت صیقل‌گر آئینه صاحب‌نظران را

1 دل داد دامن از کف تا زلف یار خود را هم روز ما سیه کرد هم روزگار خود را

2 چون صید دیده صیاد گیرد دلم تپیدن هرجا که بینم از دور عاشق شکار خود را

1 جان بقید تنم از کوی کسی افتاده است بلبلی از چمنی در قفسی افتاده است

2 باید افغان ز جفای تو و افغان کز ضعف کار ما خسته دلان با نفسی افتاده است