تا هست نشان گفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 170

1 پیدا و نهان و شادی و غم همه اوست بنیاد وجود سست و محکم همه اوست

2 خواهی که چو خورشید ببینی او را در بند زخود دیده و عالم همه اوست

1 از بهر شناختن نکو کن خود را زیرا که سزا نکو بود نیکو را

2 بس نادره رسمی است که در راه طلب تا بی تو نباشی نشناسی او را

1 چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد موسی صفت او به طور سینا گردد

2 عیسی زبان در قدم و دم باشد در گنبد نیلگون مینا گردد