آرام در مقام رضای خدا از جویای تبریزی غزل 337

1 آرام در مقام رضای خدا گرفت دست کسی که دامن آل عبا گرفت

2 باشد چو صبح هر نفسش مایهٔ حیات مهرت به دل هر آنکه زصدق و صفا گرفت

3 ترسم مباد سنگ شود شیشهٔ دلم از بس ز سردمهری آن بیوفا گرفت

4 در پرده شمیم گل از شرم شد نهان رنگت چو ا زخمار می از رخ هوا گرفت

5 خون کدام بلبل بیدل به خاک ریخت کز گل بهار زر به سپر خونبها گرفت

6 داغم که امشب آینهٔ زنگ بسته ی آن هرزه خرج جلوه ز مه رونما گرفت

7 جویا! زتلخکامی نومیدی آرمید کام خود آنکه از دل بی مدعا گرفت