1 هر که هشیار درین دیر مغانش مگذار سر تسلیم ندارد، سرش از تن بردار

2 من همان لحظه بدریای یقین تو رسم که دلم ابر کرم گردد و چشمم در بار

3 ساقی، از روز ازل بنده مسکین توایم دفع مخموری ما جام رها کن، خم آر

4 هر کسی را ز شرابات خدا بخش رسید زاهد آمد که: مرا بخش ولیکن خروار

5 هر که منصور شد، او جام «انالحق » برداشت چون تو منصور شدی جام «انالحق » بردار

6 گر ز مستان حقی، در ره تحقیق و یقین باده می نوش ولی کاسه مستان مشمار

7 قاسمی، در دو جهان بر خور از آن یار نکو تا نهم نام تو در هر دو جهان برخوردار