هر آفتاب که از مطلع جمال برآید از جامی غزل 109

1 هر آفتاب که از مطلع جمال برآید چو ماه روی تو بیند به انفعال برآید

2 نهال مهر تو کشتم به سینه لیک چه حاصل اگر نه میوه مقصود ازین نهال برآید

3 دمیده گرد دهان تو چیست آن خط مشکین بنفشه ای که ز سرچشمه زلال برآید

4 اگر به صومعه قوال وصف رویتو خواند ز صوفیان همه فریاد وجد و حال برآید

5 به فکر قد و رخت هر شبم لطیفتر از هم هزار سرو و گل از گلشن خیال برآید

6 ز گوشمال غمت تیز گشت ناله ام آری نوای زیر ز بربط به گوشمال برآید

7 بود به طور کمال این غزل ز گفته جامی سزد که نام وی از زمره کمال برآید