هر شعلهٔ آهی که ز بیمار از جویای تبریزی غزل 420

1 هر شعلهٔ آهی که ز بیمار تو خیزد گردیست که از گرمی رفتار تو خیزد

2 صد یوسف خوبی است متاع سر دستش بویی که ز پیراهن گلزار تو خیزد

3 هر اشک جگرسوز من از روزن چشمم آمیخته با شعلهٔ دیدار تو خیزد

4 با پیرهن چاک و دل خون شده از خاک چون لاله شهید گل رخسار تو خیزد

5 جویا گهر حقهٔ خورشید توان گفت هر اشک که از چشم شرربار تو خیزد