1 آن همایون طایر فرخنده فال روح انسانی،انیس ذوالجلال

2 چون نهاد از عالم علوی قدم در قفس،بیچاره،ازحکم قدم

3 خاکدانی دید مستوحش مقیم داشت حزنی بهر اوطان قدیم

4 تا بدان غایت که در وقت ظهور ظاهر از اجرای طفل آمد نفور

5 دست برسر،سر بزانو از غمش هر دو بازو بردو پهلو محکمش

6 در زمان چون گردد ازمادرجدا آید از درد جدایی در بکا

7 این همه تأثیر حزن معنویست ماتم هجران حسن معنویست

8 پیش ازین مستغرق دیدار بود از وصال یار برخوردار بود

9 این زمان با درد هجران گشت یار درد یار خویشتن،دور از دیار