عنان شکوه را در بزم او دست از سلیم تهرانی غزل 439

1 عنان شکوه را در بزم او دست ادب پیچد ز خاموشی زبانم پای در دامان لب پیچد

2 درازی سر افسانه ی کلکم همان باقی ست سخن را گرچه برهم، همچو دستار عرب پیچد

3 نمی دانم که کار [دل] کجا خواهد رسید آخر به خودتاکی [چنین] چون زلف خوبان روز و شب پیچد؟

4 تن رنجورم از بیم فراموشی دم مردن ز هر رگ رشته ای چون شمع بر انگشت تب پیچد

5 عجب دارم که روی لطف از آیینه هم بیند ز هرکس آن نگار تندخو روی غضب پیچد

6 ز آزادی سلیم از خود برآور نام چون عنقا چه پرواز آید از مرغی که در دام نسب پیچد