1 اندرین مرغزار کشت و درود تیره و خیره چند خواهی بود؟

2 چند خواهی بناز در برداشت دل اتش پرست دود اندود؟

3 روز و شب خون خود همی ریزی تو به تیغ زبان زهر آلود

4 مال و ملک جهان ترا شده گیر چون نباشی تو، مال و ملک چه سود؟

5 از تو خشنود نیست هیچ کسی وانگهی هم تو از تو ناخشنود

6 دودمانی در آتش اندازد گر ضعیفی ز دل برآرد دود

7 هر که آسایش دلی دادست بهمه حال خویشتن آسود

8 عقل داند که بر زیان بودست هر که از بهر مال جان فرسود

9 که بهر حال آنچه زوکم شد بیش از آن بود کاندر آن افزود