اندر ره عشق هر که دارد گذری از اوحدالدین رباعی 110

1 گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم

2 در کار خدا مرا تصرّف نرسد امروز درآمدیم و فردا برویم

1 ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

2 در هر دو جهان کجا توان بود این قهر کان آب حیات را بکشتند به زهر

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد