عندلیب روح را تن آشیان گردیده از سعیدا غزل 131

1 مرا دردی است بی درمان که نی سر دارد و نی پا نه عرضش طول را ماند نه طولش عرض را همتا

2 کسی از درد من واقف تواند شد سر مویی که چون مویی شود در فکر درد بی سر و بی پا

1 چین فدا باد زلف پرچین را مدد از کفر می رسد دین را

2 همچو دل دین به باد می دادم چه کنم چشم عاقبت بین را

1 روشنگر زمان و زمین است آفتاب یک صفحه از کتاب مبین است آفتاب

2 تا جوهر وجود تو آمد به روی کار ماه است آسمان و زمین است آفتاب