وه که جهان در گرفت از حکیم نزاری قهستانی غزل 952

1 وه که جهان در گرفت سوزِ دمِ عاشقان کون و مکان درکشید موجِ غمِ عاشقان

2 غلغلِ اِستبشرُوا در ملکوت اوفتاد باز نهان شد عیان آن صنمِ عاشقان

3 عشق به دستِ ازل تا به دوامِ ابد بر فلکِ مستقیم زد علمِ عاشقان

4 چون متحرّک شود موکبِ رایاتِ عشق روحِ امین سر نهد در قدمِ عاشقان

5 محرم اگر نیستی پای درین ره منه از سرِ عَمیا مرو در حرمِ عشاقان

6 برگذر از ما و من بیش و کم خود مبین زان که کم و بیش نیست بیش و کمِ عاشقان

7 رنگ دو رنگی مکن کز ازل استادِ کار سکّه ی وحدت نهاد بر درمِ عاشقان

8 آینه ی آهنین صورتِ کج‌بین بود سینه ی یک دیگرست جامِ جمِ عاشقان

9 کلکِ نزاری کند چهره ی معنی تراز خطِّ خطا کی روی بر قلمِ عاشقان