نهادی بر دلم ای نازنین از جویای تبریزی غزل 239

1 نهادی بر دلم ای نازنین دست ازین دست است احوالم ازین دست

2 سرت درد خمار می مبیناد مبادا تکیه گاه آن چنین دست

3 بود چون غنچهٔ نارسته از شاخ ترا پنهان میان آستین دست

4 چه باشد دل گرم از سینه بربود بتابد پنجهٔ خورشید این دست

5 بعینه پنجهٔ خورشید صبح است برآرد چون زجیب آن نازنین است