پیوسته ابرویت دل این ناتوان از کمال خجندی غزل 361

1 پیوسته ابرویت دل این ناتوان کشد مردم کمان کشند و مرا آن کمان کشد

2 هرجنس را که هست کشد دل به جنس خویش زآنت کمند مو طرف آن میان کشد

3 فرهاد نقش یار خود ار بر زدی به سنگ نقش ره تو دیده بر آب روان کشد

4 بگشای لب به خنده تو پیش شکر فروش تا رخت خود به خانه پیش ز پیش دکان کشد

5 زآنسان که سوی خویش کشد مور دانه را خط دانه های دل ما چنان کشد

6 آواز ما ز گریه بسیار نم کشید عاشق دگر چگونه تواند فغان کشد

7 سوزد دوباره اختر برگشته کمال شبها کمال آه که بر سر آسمان کشد