پیوسته ز روزگار از مجیرالدین بیلقانی رباعی 117

1 نصیحت می‌کنم دل را که دامن درکش از یارم چو با دل بر نمی‌آیم به رنج دل سزاوارم

2 اگر معزولم از وصلش ندارم غم بحمدالله که در دیوان هجرانش منم تنها که بر کارم

1 هر شب که سر به جیب تحیر فرو برم ستر فلک بدرم و از سدره بگذرم

2 اندر بها ز گوهر عالم فزون بود هر در که من ز بحر تفکر بر آورم

1 بلبل آمد به در باغ و ز گل راه بخواست وز گل این بار به فریاد و علی الله بخواست

2 گل بدو گفت اگرت آرزویی هست بخواه خدمت خاص گلستان به سحرگاه بخواست