1 نگار دل سیاهم لاله رنگیست چو غنچه بسته طبعی، چشم تنگیست

2 چو بیماریست چشم نا توانش که بر دوشش ز غمزه نیم لنگیست

1 خیز در ده شراب گلگون را شادی اندرون و بیرون را

2 آن چنان مست کن ز باده مرا که ندانم ز کوه هامون را

1 اگر دلدار من روزی، نقاب از رخ بر اندازد بسا عاشق مه درپایش، بدست خود سر اندازد

2 بجانم در زند آتش ، چو زلفش عنبر افشاند دلم را آب گرداند، چو لعلش شکّر اندازد