1 گرچه پیمانه ی می مشرق نور دگر است باده را در گل رخسار، ظهور دگر است

2 دل مشتاق و زبانِ اَرَنی گوی کجاست؟ ور نه هر سنگ درین بادیه طور دگر است

3 هرکه را کشور دل ملک سلیمانی شد در نظر هر دو جهان، دیدهٔ مور دگر است

4 چه عجب گر رود از نالهٔ من کوه ز جا بر لبم زمزمه ی عشق، زبور دگر است

5 نمک عشق به داغ تو حلال است حزین که نمکدان سخن را ز تو شور دگر است