گل گر چه کند از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 857

1 دلبرم هم ز بامداد برفت کرد ما را غمین و شاد برفت

2 آن همه عهدها که دوش بکرد با مدادش همه زیاد برفت

1 در فراقت دل ازین سوخته تر نتوان داشت خویشتن را به ازین زیر و زبر نتوان داشت

2 سرخ روییّ خود از لعل تو می دارم چشم وین چنین چشم کز از خون جگر نتوان داشت

1 با لب تو جان شکار زلف تست با رخ تو کار کار زلف تست

2 چشمۀ خورشید سوی روی تو حلقۀ شب گوشوار زلف تست