1 گر چه در بزم جهان، گردن میناست بلند یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

2 می کند سلسلهٔ شور جهان کوتاهی بس که آوازهٔ آن زلف چلیپاست بلند

3 فیض تشریف جنون بر قد رسوایی ما کوتهی تا نکند دامن صحراست بلند

4 برسر منصب پروانگیت در محفل شمع را تا به سحر گردن دعواست بلند