1 گرچه در طور شریعت همه مأمورانیم لیک در غور حقیقت همه ما میرانیم

2 هست امیدی که بناگاه بمقصود رسیم که درین راه نرنجیم و نمی رنجانیم

3 گرچه راه خطرست این و توکل کردیم مرکب جان بسرکوی بلا می رانیم

4 ناصحا، در شب و در روز دعا می گوییم تا بری از سر ما سایه، که ما مستانیم

5 موج توفان ز دلم خاست، چه سازم؟ چه کنم؟ که درین موج بلا غرقه این توفانیم

6 هست امیدی که بفریاد رسی این جان را آن زمانی که ز هجران تو اندر مانیم

7 گفت دلدار که: قاسم، منگر جای دگر همه ماییم، اگر درد، اگر درمانیم