گر چه دوش از داغ هجران از امیرعلیشیر نوایی غزل 239

1 گر چه دوش از داغ هجران آتشین تب داشتم سوز این آتش فزونتر بود کامشب داشتم

2 درد و ضعفم هر دو مهلک بود گر میآمدی پرسه را اسباب جان دادن مرتب داشتم

3 از تو و خود در زمان هجر و ایام فراق روح را بی‌قالب و بی‌روح قالب داشتم

4 گر تقرب جستم اندر شرب با مستان دیر عیب نبود چون به ایشان قرب مشرب داشتم

5 در خیال خار مژگانش نبودم خواب دوش ز آنکه اندر پیرهن صد نیش عقرب داشتم

6 در تب غم فانیا سوز درونم کم نشد زانکه از تبخاله بود آبی که بر لب داشتم