1 آه کان قاعدۀ وصل چنان هم بنماند زان همه عیش و طرب نام و نشان هم بنماند

2 اشک من خود سپری بود و لیکن گه گاه مددی بود ز خون دل و آن هم بنماند

1 شاخ سر سبز و چمن دلشادست عالم از عدل بهار آباد است

2 غنچه تا روی به صحرا آورد گرهی ا ر دل بگشادست

1 دلم از آتش غم چنان می گدازد که شکّر در آب روان می گدازد

2 چو سایه ز خورشید هستیّ بنده ز مهرت زمان تا زمان می گدازد