افسوس که عمر خود تباهی کردیم از شیخ بهایی رباعی 57

1 از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش وز بهر نظارهٔ تو ای مایهٔ نوش

2 چون منتظران به هر زمانی صد بار جان بر در چشم آید و دل بر در گوش

1 از بس که زدم به شیشهٔ تقوی سنگ وز بس که به معصیت فرو بردم چنگ

2 اهل اسلام از مسلمانی من صد ننگ کشیدند ز کفار فرنگ

در شب دوشنبه سیزدهم رمضان سال هزار هجری، قران نحسین (مریخ و مشتری) در برج سلطان اتفاق افتد. و آن دال بر وقوع فتنه ای بزرگ و هرج و مرج و خرابی ساختمان های بزرگ و حرکت لشکریان است. ,

اما این امور طولی نیابد بل کار به سرعت به انتظام و صلاح باز گردد. و اوامر و نواهی شرع بویژه به سال چهارم پس از آن قرآن نظم یابد، و خداوند داناست. ,

1 فردا که محققان هر فن طلبند حسن عمل از شیخ و برهمن طلبند

2 از آنچه دروده‌ای، جوی نستانند وز آنچه نکشته‌ای، به خرمن طلبند

1 الهی الهی، به حق پیمبر الهی الهی، به ساقی کوثر

2 الهی الهی، به صدق خدیجه الهی الهی، به زهرای اطهر