افسوس که عمر خود تباهی کردیم از شیخ بهایی رباعی 57

1 چه خوش بودی اربادهٔ کهنه سال شدی بر من خسته یکدم حلال

2 که خالی کنم سینه را یک زمان ز غمهای پی در پی بی‌کران

1 حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست وز سعی و طواف، هرچه کردست نکوست

2 تقصیر وی آن است که آرد دگری قربان سازد، به جای خود، در ره دوست

1 برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن استغفاری ز هر گناهی می‌کن

2 تا چند، به عیب دیگران درنگری یکبار به عیب خود نگاهی می‌کن