افسوس که آن جان جهانم بفروخت از غزنوی رباعی 8

1 داند جهان که قره عین پیمبرم شایسته میوه دل زهرا و حیدرم

2 دریا چو ابر بار دگر آب شد ز شرم چون گشت روشنش که چه پاکیزه گوهرم

1 ناگاه چو بشنید شهنشه خبر شیر فرمود که تازید سبک بر اثر شیر

2 چندانکه خبر گشت یقین شاه ز مرکب بر پیل شد و کرد چو شاهان خطر شیر

1 دیدم به خواب دوش براقی ز نور جان میدانش نی ولیکن جولانش بیکران

2 بالای او وجود و هم او طایر از وجود پهنای او مکان و هم او فارغ از مکان