افسوس که فیض از دل آگه از جویای تبریزی رباعی 102

1 برده سیر آهنگی امشب بر فلک داد مرا دل شکستن داده پهلو تند فریاد مرا

2 چون شرر هر ذرهٔ او بال بیتابی زند کوه قاف ار بشنود نام پریزاد مرا

1 لایق نبود کینهٔ چرخ اهل صفا را معذور توان داشتن این بی سر و پا را

2 دولت نتوان یافتن از پهلوی خست هرگز نکند کس به مگس صید هما را

1 مگر به سعی توان دید جسم لاغر ما یک استخوان چو هلال است پای تا سر ما

2 همیشه سایهٔ عشق تو بود بر سر ما چکیدهٔ جگر آتش است گوهر ما