آهم ز فراز آسمٰانها از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 9

1 این دار فنا بلند از پستی ما است وین سختی ناتمام از هستی ما است

2 گفتم چه گناه کرده‌ام تا هستم یا رب چه گناه بدتر از هستی ما است

1 ما دیدن عیش تو مدام انگاریم زهر غم تو لذت کام انگاریم

2 ما آب خضر بی تو حرام انگاریم یا زلف و رخ تو، صبح و شام انگاریم

1 شد از فروغ شاه صفی گلستان جهان خورشید گو متاب دگر بر جهانیان

2 کف کار ابر کرده و رخسار کار مهر دیگر چه منت است زمین را به آسمان