آهم ز فراز آسمٰانها از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 9

1 سرم بالش تنم مفرش بسوزد به هر ناخوش که رفته خوش بسوزد

2 از آن پنهان نمٰایم آتش خویش که میترسم دل آتش بسوزد

1 این دار فنا بلند از پستی ما است وین سختی ناتمام از هستی ما است

2 گفتم چه گناه کرده‌ام تا هستم یا رب چه گناه بدتر از هستی ما است

1 شد از فروغ شاه صفی گلستان جهان خورشید گو متاب دگر بر جهانیان

2 کف کار ابر کرده و رخسار کار مهر دیگر چه منت است زمین را به آسمان