احن شوقا الی دیار لقیت فیها جمال از جامی غزل 11

1 احن شوقا الی دیار لقیت فیها جمال سلمی که می رساند ازان نواحی نوید لطفی به جانب ما

2 به وادی غم منم فتاده زمام فکرت ز دست داده نه بخت یاور نه عقل رهبر نه تن توانا نه دل شکیبا

3 زهی جمال تو قبله جان حریم کوی تو کعبه دل فان سجدنا الیک نسجد و ان سعینا الیک نسعی

4 ز سر عشق تو بود ساکن زبان ارباب شوق لیکن ز بی زبانی غم نهانی چنانکه دانی شد آشکارا

5 بکت عیونی علی شیونی فساء حالی و لاابالی که دانم آخر طبیب وصلت مریض خود را کند مداوا

6 اگر به جورم برآوری جان و گر به تیغم بیفکنی سر قسم به جانت که برندارم سر ارادت ز خاک آن پا

7 به ناز گفتی فلان کجایی چه بود حالت درین جدایی مرضت شوقا و مت هجرا فکیف اشکو الیک شکوی

8 بر آستانت کمینه جامی مجال بودن ندید ازان رو به کنج فرقت نشست محزون به کوی محنت گرفت ماوا