بازم غم فراق تو دردی از جهان ملک خاتون غزل 423

1 بازم غم فراق تو دردی به جان نهاد تا کی توان غمی به دل ناتوان نهاد

2 هر چند سرو قدّ تو از ما کناره جست دل باوفا و عهد تو جان در میان نهاد

3 گنجور عشق روی تو جانست و در دلم گنجست مهر روی تو در وی نهان نهاد

4 سرو روان ما به تو مایل دلم ز جان زیرا جهان و جان به سر تو روان نهاد

5 خون دلم به غمزه ی فتّان دگر بریخت چشمش ببین چه قاعده ای در جهان نهاد

6 قربان شدن به کیش من خسته به بود چون تیر غمزه چشم تو اندر کمان نهاد

7 قولت نه معنیی که توان بست دل بر او عهدت نه صورتی که بر او دل توان نهاد

8 شد بحر خون دو چشمم و این مردمک در او همچون حباب خانه بر آب روان نهاد

9 بگرفت دامن شب وصل تو دست دل تا لطف جان فزای تو پا در میان نهاد

10 دل در هوای وصل تو روح و روان ز شوق کرد او فدای راهت و منّت به جان نهاد