باز دل تفرقه در توبه از امیرعلیشیر نوایی غزل 102

1 باز دل تفرقه در توبه و طامات انداخت ساغر می زده خود را به خرابات انداخت

2 این طرف غلغله از خیل خرابات افکند آن طرف دغدغه در اهل مناجات انداخت

3 هادیش همت رندان شد اگر نی خود را که تواند بدر از آن همه آفات انداخت

4 سر که انداخت بر پیر خرابات مغان نه به تکلیف که از فخر و مباهات انداخت

5 شکر مستی می عشق حریفی که بگفت دور از رنج خمارش به مکافات انداخت

6 بنده مغبچه باده فروشم که نظر طرف دردکشان بهر مراعات انداخت

7 پیر دیرو کرمش دید چو فانی دیگر دیده کی بر روش شیخ و کرامات انداخت؟