1 باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را ذوق جنون دو چند کن شوق غزلسرای را

2 نقش دگر طراز ده آدم پخته تر بیار لعبت خاک ساختن می نسزد خدای را

3 قصهٔ دل نگفتنی است درد جگر نهفتنی است خلوتیان کجا برم لذت های های را

4 آه درونه تاب کو اشک جگر گداز کو شیشه به سنگ میزنم عقل گره گشای را

5 بزم به باغ و راغ کش زخمه بتار چنگ زن باده بخور غزل سرای بند گشا قبای را

6 صبح دمید و کاروان کرد نماز و رخت بست تو نشنیده ئی مگر زمزمهٔ درای را

7 ناز شهان نمی کشم زخم کرم نمی خورم در نگر ای هوس فریب همت این گدای را