باز در دیر مغان عربده از امیرعلیشیر نوایی غزل 111

1 باز در دیر مغان عربده مستانست سخن از گنج فشانی تهی دستانست

2 مطرب از همت حاتم چه سرود آراید که فلک پست ترین منزل سر مستانست

3 دادن جان و ستاندن ز لب ساقی پرس تا شبانگاه بدین سان بده و بستانست

4 سرو اگر چند بلند است ز اشجار چمن پیش نخل قد رعنای تو از پستانست

5 وادی کعبه اسلام چه پویم ای شیخ که بت کافر من جانب ترکستانست

6 مستی و رندیم ار چرخ به دستانها گفت چه کنم بهر من این نوع صدش دستانست

7 فانی ار نیستی ات هست به مطلوب رسی که به وصلش سببی نیست اگر هست آنست