1 باز مرا در غمت واقعه جانی است در دل زارم نگر، تا به چه حیرانی است

2 دل که ز جان سیر گشت خون جگر می‌خورد بر سر خوان غمت باز به مهمانی است

3 چون دل تنگم نشد شاد به تو یک زمان باز گذارش به غم، کوبه غم ارزانی است

4 تا سر زلفین تو کرد پریشان دلم هیچ نگویی بدو کین چه پریشانی است؟

5 از دل من خون چکید بر جگرم نم نماند تا ز غمت دیده‌ام در گهر افشانی است

6 آه! که در طالعم باز پراکندگی است بخت بد آخر بگو کین چه پریشانی است

7 رفت که بودی مرا کار به سامان، دریغ! نوبت کارم کنون بی سر و سامانی است

8 صبح وصالم بماند در پس کوه فراق روز امیدم چو شب تیره و ظلمانی است

9 وصل چو تو پادشه کی به گدایی رسد؟ جستن وصلت مرا مایهٔ نادانی است

10 خیز، دلا، وصل جو، ترک عراقی بگو دوست مدارش، که او دشمن پنهانی است