باز آتشی به سینه رسیدن گرفته از کمال خجندی غزل 96

1 باز آتشی به سینه رسیدن گرفته است خون از دل کباب چکیدن گرفته است

2 هر کس کشید بر در دلبر متاع خویش دل نیزه آه و ناله کشیدن گرفته است

3 دانم شنیده ای که گذشته است از آسمان آهم که گوش ماه شنیدن گرفته است

4 ما در تو چون رسیم چو رفتی به صد شتاب کی عمر رفته کس به دویدن گرفته است

5 گونی خط و رخ تو ز باران اشک ما گلها شکفته سبزه دمیدن گرفته است

6 صد چا سر بریده فتادست بر زمین مشاطه زلف تو چو بریدن گرفته است

7 زلف خمیده چند نهی در نظر کمال دیوار عمر بین که خمیدن گرفته است