بعد مرگ از خاک ما مست تغافل از سلیم تهرانی غزل 911

1 بعد مرگ از خاک ما مست تغافل نگذری سرگران از کشتگان بی تحمل نگذری

2 می توان کردن نگاهی بر اسیران چمن لاله را خود داغ کردی، باری از گل نگذری

3 یک نفس بگذار تا آسوده باشد در قفس بوی گل داری صبا، نزدیک بلبل نگذری

4 هرچه می ماند به زلف یار، معشوق من است ای صبا در باغ پیرامون سنبل نگذری

5 موج سیل فتنه را سنگ از فلاخن می جهد شیشه چون دربار داری، غافل از پل نگذری

6 نیست منعی نعمت خوان کریمان را سلیم از بتان لاله رخسار و گل و مل نگذری