اذا غدا از ابن یمین فریومدی دیوان اشعار 37

1 آنرا که پیشوای دو عالم علی بود نزد خدای منزلتی بس علی بود

2 اقبال دارد آنکه زند دم ز دوستیش بل بندگی قنبرش از مقبلی بود

1 هر چند مدتی شدم از روی اضطرار دور از جناب حضرت میمون شهریار

2 شاه جهان پناه که بر تخت خسروی یک تا جور ندید چو او چشم روزگار

1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست

2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست