از ترک آرزو بفزاید کمال از جویای تبریزی غزل 119

1 از ترک آرزو بفزاید کمال ما چون موج پرفشاندن دستی ست بال ما

2 عاشق فریب نیست بت خردسال ما چون بار دل کشد صنم نونهال ما

3 از خویش رفتگان ره جستجوی دوست پی را رسادنده ام براه خیال ما

4 از سر به توبه، گرمی شوق می ام نرفت نشکست این تب از عرق انفعال ما

5 عمریست بوسه ای ز تو می خواهم و هنوز بال طپش زند ز لب ما سوال ما

6 در دام، صید از طپش افزون فتد به بند شد زیرچرخ، بال و پر ما، و بال ما

7 کام دلم بر آر به یک بوسه زان دو لب پیش تو ممکن است خیال محال ما

8 جان جهانیان همه پهلو به تن زند جویا ز بسکه گشته مکدر زلال ما