زادی که ره دراز می از ابن حسام خوسفی رباعی 11

1 دل به ره باز نیامد به فسون وعّاظ زان که چون خشم فسون خوان تواش نیست حفاظ

2 غمزه هر لحظه به خونریز دلم تیز مکن قَد کَفانِی قَتَلتَنی زَمَراتِ الالحاظ

1 آن سرو ناز کو که ببوسیم پای او روشن کنیم دیده به خاک سرای او

2 او سر زناز خویش نیارد بما فرود ما چون بنفشه سر بنهاده به پای او

1 ای ز بی‌غمخواریت هردم دلم غمخواره‌تر نیست در دست غمت از من کسی بیچاره‌تر

2 مردم چشم مرا از حسرت لعل لبت گردد از خون جگر هر دم به دم رخساره تر