گشت پرباد مفسدی را بوق از جامی هفت اورنگ 119

1 گشت پرباد مفسدی را بوق برد نفسش نفیر بر عیوق

2 شد پی میل خویش مکحله جوی کرد صحرا و دشت در تک و پوی

3 اشتری یافت ناگهان ماده بهر مقصود خویش آماده

4 خواست با او شود به زودی جفت اشتر از کار سرکشید و نخفت

5 چون میسر نشد تمنایش بست چوبی به عرض بر پایش

6 پا بر آنجا نهاد و پیش خزید مرده ریگش به آنچه خواست رسید

7 بود در کار خود بدان تلبیس شد مصور به پیش او ابلیس

8 گفت ای بد سیر چه کار است این مایه صد هزار عار است این

9 هر که می بیند از شریف و وضیع از تو این صورت رکیک و شنیع

10 پیش ازان کاندر آن زند طعنت بر من از جهل می کند لعنت

11 به خدا تا من از عناد و جحود ز آدم و آدمی شدم مردود

12 هرگز این حیله در دلم نخلید وین قباحت به خاطرم نرسید

13 خود زنی در چنین مکاید گام من به تلقین آن شوم بدنام