دمی که باده عشترت بتان از صامت بروجردی غزل 46

1 دمی که باده عشترت بتان به جام کنند به نزد دردکشان ترک ننک و نام کنند

2 مدام خنده بدان می کشان زند ساغر که نان پخته خود را ز گریه خام کنند

3 شود چو دست تظلم دراز باز بر او عبث به حشر شهیدان وی قیام کنند

4 سبک تبسم زیر لب این بتان گه وصل حساب هجر دو صدساله را تمام کنند

5 مخوان بسوی بهشتم که رهروان رهش بهشت را به خود اول قدم حرام کنند

6 ز راحتی که به دام تو هست می‌ترسم که مرغ‌های دگر آرزوی دام کنند

7 ز وصل حور فراموش کنند اهل جهان به خاک کوی تو روزی اگر که شام کنند

8 ز خال و زلف اگر دام و دانه نبود چگونه مرغ چو (صامت) به خویش رام کنند