یک رنج تحمل کنی از صد برهی از همام تبریزی رباعی 97

1 دوستی دامنت آسان نتوان داد ز دست جان شیرین منی جان نتوان داد ز دست

2 نفسی گر نشکیبم ز لبت معذورم تشنه‌ام چشمهٔ حیوان نتوان داد ز دست

1 حسنت چو اشتیاق دلم بی‌نهایت است وز عاشقان فراغت یارم به غایت است

2 با چشم مست و زلف پریشان نهادِ او همرنگ می‌شویم چه جای کنایت است

1 منتظر باشند شب‌ها عاشقان ناکرده خواب تا برآید بامداد از شرق کویت آفتاب

2 آفتابی می‌کند از مشرق رویت طلوع کز شعاع آن نیارد چشمهٔ خورشید تاب