ای ورق گل بهشت از رخ نازکت از کمال خجندی غزل 669

1 ای ورق گل بهشت از رخ نازکت خجل لعل لب تو غنچه را کرده به خنده منفعل

2 تا نگرفت از رخت نسخة مصور صبا صورت گل به هو ورق بر نکشه از آب و گل

3 من به هوای قامتت عمر دراز یافتم زانکه همیشه کرده ام کسب هوای معتدل

4 بر درت آتش دلم رفت و بر گرفت دان گر نرود به گرد آن آب دو دیده متصل

5 چشم تو چون کشد مرا نو به حلی طلب کنی گر نکشد دوبارهام نیست به دوستی به حل

6 چون نرسیده رشته عمر به دور وصل تو منت او چه میکشم گو اجلش ز هم گسل

7 دی به کمال گفته دل بر ما بیار و جان سوی خودم نما رمی تا بروم به جان و دل