عالمی در ره تو حیرانند از انوری ابیوردی غزل 132

1 عالمی در ره تو حیرانند پیش و پس هیچ ره نمی‌دانند

2 عقل و فهم ارچه هر دو تیزروند چون به کارت رسند درمانند

3 جان و دل گرچه عزتی دارند بر در تو غلام و دربانند

4 دوستان را اگرچه درد ز تست مرهم درد خود ترا دانند

5 ورچه فریادخوان شوند از تو هم به فریاد خود ترا خوانند