واعظ که خبر ندارد از جان از قدسی مشهدی رباعی 30

1 تا لبت را میل سوی باده و پیمانه شد باده چون پیمانه از شوق لبت دیوانه شد

2 دل چو افتاد از سر کویت جدا، شد هرزه‌گرد عندلیب یک گلستان جغد صد ویرانه شد

1 ز هجر کرد خبردار وصل یار مرا صلای گشت خزان می‌دهد بهار مرا

2 سواد زلف بتان است نسخه بختم سفیدبخت ندیده است روزگار مرا

1 هرچند در میانه اخوان تمیز نیست داند خرد که مصر سخن بی عزیز نیست

2 سررشته سخن همه چیز آورد به دست چون بنگری برون ز سخن هیچ چیز نیست