حیف از سید محمد از مشتاق اصفهانی دیوان اشعار 33

1 حیف از سید محمد کامد از دور سپهر پرتو خورشید رویش عاقبت برطرف بام

2 رفت از این محفل برون و رفتنش احباب را کرد ز هر غم بکام و ریخت خون دل بجام

3 کوکب برج سیادت بود و میکردند کسب مهر و مه نور و ضیا از طلعت او صبح و شام

4 رونهفت از دور چرخ و از زوال کوکبش روز و شب سادات را شد قیر گون و نیل فام

5 چون هوای جنتش در سر فتاد و شد روان از ریاض دهر سوی روضه دارالسلام

6 کلک مشتاق از پی تاریخ فوتش زد رقم باد فردوس برین سیدمحمد را مقام