مردی که در این ره، دل آگاه ندارد از سعیدا غزل 241

1 فتادگی چو نگین، نقش دلنشین من است شکستگی چو رقم صفحهٔ جبین من است

2 نمی رود ز دلم لذت فراموشی همیشه حرف الف درس اولین من است

1 سودم به خاک پایش روی نیاز خود را فارغ شدم ز دنیا کردم نماز خود را

2 هرگز نمی کند شمع دیگر چراغ روشن پروانه گر نماید سوز و گداز خود را

1 شور عشق است و جنون حاصل و سرمایهٔ ما سنگ طفلان بود از خان غمش دایهٔ ما

2 منزل ما و فنا در ته یک دیوارند سایهٔ ماست در این بادیه همسایهٔ ما