عاشق که مدام محو دلدار از قدسی مشهدی رباعی 313

1 بی روی تو کارم همه با دیده تر بود تا دامن خاک از مژه‌ام لخت جگر بود

2 در گلشن اندیشه به یاد رخ و زلفت هر سو که شدم سنبل و گل تا به کمر بود

1 از شیشه نه می در دل مخمور فرو ریخت انوار تجلی‌ست که بر طور فرو ریخت

2 گلچین چمن دامن گل را ز خجالت چون دید گل روی تو از دور، فرو ریخت

1 آنان که مرا جورکش یار نوشتند بر عاشقی کوه‌کن انکار نوشتند

2 چون تخته اطفال ز دل حرف پریشان هرچند که شستیم دگربار نوشتند