یک ذره ز فقر اگر از باباافضل کاشانی رباعی 167

1 معشوقه عیان بود، نمی دانستم با ما به میان بود، نمی دانستم

2 گفتم به طلب مگر به جایی برسم خود تفرقه آن بود، نمی دانستم

1 هر گه که دلم با غمت انباز شود صد در ز طرب بر رخ من باز شود

2 به زان نبود که جان فدای تو کنم تیهو چو فدای باز شود باز شود

1 هر نفس که او درد ز درمان دانست دشخوار خرد تواند آسان دانست

2 چیزی که وجود آن نیابی در خود بیرون ز خود از چه روی بتوان دانست؟