چراغی آمد و بر آفتاب پهلو از محتشم کاشانی غزل 191

1 چراغی آمد و بر آفتاب پهلو زد که دست حسن ویش صد طپانچه بر رو زد

2 بر این شکار به صد اهتمام اگرچه کشید شکار بیشه دیگر کمان ولی او زد

3 درین سراچه چو جای دو پادشاه نبود یکی برفت و سراپرده را به یک سو زد

4 ز سیر دل ره او بست تیر دلدوزی که این نهفته از آن گوشه‌های ابرو زد

5 ز سحر قوم خبر داد معجز موسی زمانه نقش کزان هر دو چشم جادو زد

6 ز ناز تا بتوان سنگ در ترازو نه که عشق حسن تو را برد و برتر ازو زد

7 تو عذر دلبر نو محتشم بخواه که یار به تازگی ره یاران ز قد دلجو زد