عمری که صرف عشق نگردد بطالت از فروغی بسطامی غزل 56

1 عمری که صرف عشق نگردد بطالت است راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است

2 من مجرم محبت و دوزخ فراق یار واه درون به صدق مقالم دلالت است

3 گیرم به خون دیده نویسم رساله را کس را در آن حریم چه حد رسالت است

4 در عمر خود به هیچ قناعت نموده‌ام تا روزیم به تنگ دهانش حوالت است

5 کام ار به استمالت ازو می‌توان گرفت هر ناله‌ام علامت صد استمالت است

6 گر سر نهم به پای تو عین سعادت است ور جان کنم فدای تو جای خجالت است

7 آمد بهار و خاطر من شد ملول‌تر زیرا که باغ بی‌تو محل ملالت است

8 گفتم که با تو صورت حالی بیان کنم دردا که حال عشق برون از مقالت است

9 برخیز تا به پای شود روز رستخیز وآنگه ببین شهید غمت در چه حالت است

10 کی می‌کند قبول فروغی به بندگی فرماندهی که صاحب چندین جلالت است