عمری به امید و آرزویت بگذشت از مجد همگر رباعی 224

1 گویی که آن زمان که مرا آفریده‌اند با عشق روح در جسد من دمیده‌اند

2 در وقت آفرینش من شخص من مگر از خون مهر و نطفه عشق آفریده‌اند

1 باز این چه فتنه‌ای‌ست که در ما فکنده‌ای بازم در آتش غم و سودا فکنده‌ای

2 آوازه فراق درافکنده‌ای وز آن در شهر شور و فتنه و غوغا فکنده‌ای

1 اگر به صبر مرا با تو چاره باید کرد دلم صبورتر از سنگ خاره باید کرد

2 و گر ز جور کند جامه پاره مظلومی مرا ز جور تو صدجان نثاره باید کرد